۱۳۶ / تقدیر ...

آره این تقدیر من بود ؛

که دو چشمام ؛ نور من شه .

که دو تا دست نهیفم

مثله فولاد ؛  مثله سنگ شه .

از زبون  کوچولوهایی ؛ که واسه دنیای بی در و پیکر ما ؛ خیلی بزرگن .

گلدونه