ساناز پدرام ( گلدونه )
پاییز ۵۷ با عشق چشم گشودم .
در یک زمستان برف آلود ایران رو گذاشتم تو یه چمدون کوچولو و سوار ابرها شدم .
پاییز ۷۷ با عشق ازدواج کردم و دیگه تنها نبودم .
در غربت با عشق باقی موندم ؛ نفس کشیدم گرچه سخت بود ...
از سال ۸۱ کاغذ کمتر سیاه میکنم ...بیشتر وبلاگ مینویسم .
ایمان به خوشبختی و فردایی روشن دارم .
همیشه میگم بهشت و جهنم همین جاست ؛ تو همین دنیا !
باور دارم دارم به آنچه که هستم .
خنده تنها امری هست که اطاعت میکنم !!!
در سال 1388 بزرگترین هدیه دنیا نصیب من و شوهرم شد .
یک شاه پسر .
خدا نگهدارش باشه .
ادامه...
gol doneh aziz dorood bar shoma
khobi? aziz del?
che khob ke dobareh soor kardi
paiez va barf va yad to dost sarshr az ehsas
manand hamisheh ziba va gandani minevisi afaren
khakrstari ra dost daram ham chenan ke shoma ra
tandorost va shakam bashi nazanin dost
دورود /
سانازززززززززززز
معلوم هست کجایی آخه ؟
هی میگی میام و هی ..
امیدوارم موندگار باشی اینبار عزیز ....
زود بزود بنویس ..
عکس رو دیدی ؟
تولد پرشینلاگی ها بود ..
جاتون خالی بود ..
وقت خوش ./././././././././././././.
سلام ساناز خانوم...
خیر مقدم میگم بازگشتتو :دی
گجا بودی یک ساله؟
ممنون سر زدی...
خوش باش و سلامت...
سلام ساناز جان
به به ! چشممون به جمال وبلاگت روشن شد ... دقت کردی
که با برف پارسال رفتی و با برف امسال اومدی ؟؟؟!!!
خوشحالم که دوباره برگشتی و اینجا هستی ...