۱۰۲ / کابوس .

من هنوز داغ دار ِ

 پاییز ِ سرخم ...

من هنوزم نمناک؛

در شب ِ سایه ء بدخلقی

خواب  بَد میبینم ......

۱۰۱ /تولدم.

آذری دوباره رقص کنان ؛ بیدارم کرد ...

متولد شدم از نو ...

با بارش ِ باران قد کشیدم تا صنوبر .

من همان متولد ِ سرخم  ؛

 با زرد و نارنجی یکی ....

من دختر ِ بارانم ؛

رسیده ء نازک اندیش ِ فصل ِعشق ؛

سرسپرده ء  دست ِ پرستو های کوچ گرد ...

من خود ِ پاییزم ...

۱۰۰ / گلم !

تو هنوز ؛ تکراره

عطر ِ بی دغدغه ء بارانی.

تو هنوزم علفه یکه و سبزی ؛

طاق ِ هر بُستانی.

تو هنوزم از اقاقی سرشار

من هنوز ...

شاخه گلی نمناکم !!!

۹۹ / من !

من برای گذر م  ؛

از ردیفِ  نفس ِ  ریشه ء داغ ِ دل ِ تو  ...

دو ؛ سه شب

تا خود ِ صبح ؛

بارانم !!!!